Iako je italijanski službeni jezik, nije široko poznato da se zemlja može pohvaliti sa 34 govorna jezika i srodnih dijalekata.
Većina je zasnovana na romanskim, što znači da su nastali iz vulgarnog latinskog. To uključuje sicilijanski, napuljski, sardinijski i druge.
Ostali pripadaju drugim indoevropskim granama jezika: kimbrijski (germanskoj), arbareški (albanskoj), slavomoliškom dijalektu srpskohrvatskog (slovenskoj) i griko (helenskoj).
Uprkos stotinama godina istorije, umetnosti i kulture koje povezujemo sa zemljom, malo njih shvata da je Italija još uvek relativno mlada nacija.
Italijansko poluostrvo nekada se sastojalo od više nezavisnih gradova-država koje su bile ujedinjene tek 1871. godine, kada je nastala Kraljevina Italija.
No 150 godina je vrlo kratko vreme, pa ne čudi što se 20 službenih regija Italije i dalje može pohvaliti različitim identitetima, kulturama i jezicima.
Standardni italijanski evoluirao je iz odluke novoujedinjenog kraljevstva Italije da iskoristi toskanski dijalekt kao model za službeni jezik.
Toskanski dijalekt su formalizovali učenjaci i pisci 14. veka poput Dantea Alighierija, Giovannija Boccaccia i Francesca Petrarce. Oni su, posebno u Danteovom slučaju, zaslužni za učvršćivanje toskanskog (tj. firentinskog), kao standardnog književnog jezika. Pre toga samo se latinski smatrao prikladnim za naučne radove.
Jedna italijanska poslovica kaže – “Strani se jezik bolje nauči u kuhinji nego u školskim klupama.” Uistinu tačno, jer nema melodičnijeg jezika, niti lepše kuhinje na svetu.
Energiju Ratnika Svetlosti su danas obnavljali:
1.Crostini (N’Duja – salsiccia piccante calabrese, mozzarella)
2.Pizza Campania (ciliegie caramellate, mozzarella di bufala, prosciutto di parma, grana padano, olive, basilico)
❤️🇮🇹
